Toen de vader van Anaïs trouwde kreeg hij van thuis een huis, twee stukken land en de kudde schapen. Clothaire is 54 jaar lang schaapherder geweest. Op 11 jaar bleef hij thuis en pas op zijn 65ste is hij er mee opgehouden. Anaïs herinnert zich nog een serieuze dijkbreuk in 1928. De dijken waren zo poreus dat ze in november bij een springtij doorbraken en een groot deel van Zele kwam onder water. Bij ons thuis, vervolgt Anaïs, stond alles onder, behalve het woonhuis. Mijn vader is toen met zijn schapen voor zes weken naar den Heikant getrokken en vond daar in een vlasschuur een onderkomen voor zijn dieren.
Anaïs komt uit een gezin van vijf kinderen: Desiré (had bakkerswinkel in de A-straat), zijzelf, Felix (landbouwer op het ouderlijk hof), Hermine (onderwijzeres in Gent) en Gabriëlle (werkte op de Belgische ambassade in Rome). Van de vijf kinderen leven enkel Anaïs en haar zus Hermine nog. Als boerendochter moest ze al snel de handen uit de mouwen steken. Ja, zegt ze, wij hadden thuis van alles: koeien, schapen, varkens, konijnen, kippen, een grote moestuin, akkers… Zowel op het veld als thuis moesten we helpen, er was altijd iets te doen en alles was veel primitiever dan nu. We hadden geen wasmachine, geen comfort… Dat is niet meer te vergelijken met nu, zegt ze.

Anaïs is, zoals ze dat zo mooi plegen te zeggen, ‘een jonge dochter’. Op de man af vraag ik haar of er geen liefde in haar leven is geweest. O, da’s heel simpel, bekent ze. Ik stond in het vrij katholiek onderwijs en voor vrouwelijke leerkrachten is het lange tijd verboden geweest om te trouwen. Zo je dit wel deed, kreeg je onmiddellijk je ontslag. Ik heb gekozen voor mijn roeping, het onderwijs. En ik heb daar geen spijt van. Ik wou mijn vrijheid behouden. In 1950 heb ik samen met mijn ouders mijn huis gebouwd in de Veldekensstraat en met zijn drieën zijn we hier komen wonen. Doordat mijn ouders bij mij woonden, had ik een tweede doel om jong te blijven. Moeder en vader zijn hier thuis gestorven, gaat ze verder. Ze gingen van de kleine hemel naar de grote hemel. Tegenwoordig is dat allemaal anders, ze zetten hun ouders heel snel bij ’t oud ijzer in het rusthuis. Moesten mensen langer thuis kunnen blijven er zou minder dementie zijn, is ze van mening.
Een echte huisduif was Anaïs zeker niet. Reizen was één van haar passies. Ik heb meer dan dertig keer gevlogen, vertelt ze. Ik heb prachtige herinneringen aan Egypte, Engeland, Zwitserland, Frankrijk, Portugal, Duitsland… Spanje en vooral Italië waren mijn lievelingslanden. Italië bezocht ze veel omdat ze dan haar zus Gaby kon bezoeken in Rome.

Nu geniet Anaïs van haar oude dag. Ook al heeft ze geen kinderen, ze laat zich goed verzorgen. ’s Morgens passeert het Wit-Gele Kruis om haar te wassen, iedere middag brengt Monique van de Palermo haar een warm middagmaal, wekelijks komt de dokter eens langs om haar gezondheid te checken. Anaïs laat zich soigneren, zoveel is duidelijk. Haar familie komt geregeld langs voor de poetsbeurt of om andere zaken te regelen. Ik ben echt blij dat ze me helpen zodat ik in mijn huis kan blijven, een rusthuis zou echt niets voor mij zijn, zegt ze. Regelmatig trekt ze ’s zondags met haar familie naar Vlassenbroek of Den Draver om de voeten onder tafel te steken. Voor wie moet ik sparen?, vraagt ze me. Ik geef haar overschot van gelijk.

Haar dagen kan ze zonder moeite vullen. Ze staat niet met de kippen op maar gaat wel met hen op stok. En voor de rest leest ze veel, beluistert ze muziek en kijkt veel tv. Ik ben in alles geïnteresseerd, zegt ze, en ik hou van tv kijken. Iedere zondag volg ik de mis op tv. Goed dat deze ondertiteld is want haar gehoor laat het de laatste jaren serieus afweten.

Plots gaat de telefoon. Het is Fatma. Ik frons even de wenkbrauwen. Nee, ik heb niets nodig, hoor ik Anaïs zeggen, ja, alles in orde. Anaïs legt de telefoon neer. Ja, legt ze uit, ik woon hier in een straat met veel Turkse families. Sommige Zelenaars vloeken misschien op de Turkse mensen, ik helemaal niet. In de koran staat er dat ze oude mensen moeten helpen. Wel, gaat Anaïs verder, zij doen wat hun geloof zegt. Een paar keer per week doen ze boodschappen voor mij. Ze gaan naar de GB om brood, melk en alles wat ik nodig heb, het zijn schatten van mensen, wat anderen ook mogen beweren. Dat is de goddelijke voorzienigheid, zegt Anaïs. Tenminste dat zei mijn vader altijd en hij heeft gelijk. Als ik iets geërfd heb van mijn ouders, dan is het mijn geloof, gaat ze verder. Mijn geloof is alles voor mij, bekent ze. Ik bid alle dagen tot Onze-Lieve-Vrouw, tot de heilige Jozef, tot Jezus en ik mag alles vragen, ik krijg al wat ik vraag. En of je het gelooft of niet, da’s mijn sterkte, zegt Anaïs. En zonder dat ik het vraag geeft ze me haar mening over al wat er is fout gelopen in de kerk. Ze is erg gevonden voor monseigneur Léonard. Die man is een man van mijn hart, hij is rechtuit en zo ben ik ook, zegt ze.